کتاب نامه های زنان ایرانی

مجموع ۶۲ نامه‌ مندرج از زنان در روزنامه‌ «ایران نو» (۱۲۹۰-۱۲۸۸ش) را شامل می‌شود؛ نامه‌هایی از عصر مشروطه که از مندرجات ۴۷۵ شماره از شمارگان روزنامه‌ «ایران نو» استخراج شده است. عصری که برخلاف مردان، زنان در آن از برخی حقوق اجتماعی مانند حق رأی، محروم و برای به دست آوردن برخی حقوق اجتماعی دیگر مانند حق تحصیل و ایجاد دبستان‌های دخترانه با هنجارها و خرافات اجتماعی در حال ستیز مجموع ۶۲ نامه‌ مندرج از زنان در روزنامه‌ «ایران نو» (۱۲۹۰-۱۲۸۸ش) را شامل می‌شود؛ نامه‌هایی از عصر مشروطه که از مندرجات ۴۷۵ شماره از شمارگان روزنامه‌ «ایران نو» استخراج شده است. عصری که برخلاف مردان، زنان در آن از برخی حقوق اجتماعی مانند حق رأی، محروم و برای به دست آوردن برخی حقوق اجتماعی دیگر مانند حق تحصیل و ایجاد دبستان‌های دخترانه با هنجارها و خرافات اجتماعی در حال ستیز بودند. بر این اساس بیشتر نامه‌های زنان در این دوره درباره نقش مدارس در اهمیت تربیت دختران و در راستای ارتقای سطح فرهنگ اجتماعی جامعه‌ آن عصر بوده است.در این عصر، زنان با مخالفت‌های زیاد اجتماعی برای ایجاد مدارس دخترانه مواجه می‌شدند. آن‌ها با مقایسه‌ وضعیت اجتماعی خود با زنان ژاپنی، فرانسوی، انگلیسی و آمریکایی به این امر پی برده بودند که وضعیتشان با جهان مدرن به هیچ‌وجه سازگاری ندارد. در این راستا با استفاده از آیات و روایات دینی و تعیین جایگاه اجتماعی برای جنس زن، مردان را مخاطب قرار داده و با نقد فرهنگ مردمِحور، با ایجاد دگرگونی زبانی، زبان و فرهنگ مردمَدار عصر قاجار را دچار تغییر کردند؛ پس از آن با تاکید بر مسئله‌ آموزش و حق تحصیل برای دختران به گسترش و ارتقای سطح آگاهیِ زنان از حقوق اجتماعی خویش پرداختند. آنان با گذشت کمتر از یک دهه تلاش، موفق به پوشاندن جامه‌ تحقق بر اصلی‌ترین مطالبه‌ اجتماعی خود یعنی حق تحصیل برای زنان شدند