کتاب دختری با کت آبی

غم و غصه‌ی من اين طوریه. مثل يه اتاق خيلی به هم ريخته كه برقش رفته. تاريكی‌ش به خاطر ماتميه كه برای باس گرفتم. اولين چيز بدی كه تو اين خونه‌س همينه. به محض اين كه وارد خونه می‌شی، اولين چيزی كه می‌بينی همينه كه رو همه‌چی سايه افتاده، ولی اگه بشه چراغو روشن كنی، می‌بينی خيلی چيزها تو اتاق هست كه درست نيست يا سر جاش نيست. ظرف‌ها كثيفه، روشويی پر كپكه، فرش‌ها كجه. فرش كج‌ام ا غم و غصه‌ی من اين طوریه. مثل يه اتاق خيلی به هم ريخته كه برقش رفته. تاريكی‌ش به خاطر ماتميه كه برای باس گرفتم. اولين چيز بدی كه تو اين خونه‌س همينه. به محض اين كه وارد خونه می‌شی، اولين چيزی كه می‌بينی همينه كه رو همه‌چی سايه افتاده، ولی اگه بشه چراغو روشن كنی، می‌بينی خيلی چيزها تو اتاق هست كه درست نيست يا سر جاش نيست. ظرف‌ها كثيفه، روشويی پر كپكه، فرش‌ها كجه. فرش كج‌ام الزبته. اتاق به هم ريخته‌م الزبته. اگه اين‌قدر احساساتم تو تاريكی نپيچيده بود، غصه الزبت رو هم حس می‌كردم. چون الزبت نمرده، الزبت بيست دقيقه اون طرف‌تر با يه سرباز آلمانی زندگی می‌كنه. می‌گه دوسش داره، شايد هم واقعا داره. يه بار ديدمش، اسمش رولفه. خوش‌تيپ و قدبلند بود و لبخند دوستانه‌ای داشت. حرف‌های درستی هم می‌زد و می‌گفت برای يكی از مقامات بالای اداره‌ی گشت كار می‌كنه و من اگه چيزی می‌خوام می‌تونم بهش بگم، چون دوستای الزبت دوستای اونم هستن. باهاش دست دادم و همون لحظه می‌خواستم بالا بيارم؛