کتاب بارون درخت نشین

ایتالو کالوینو قصه‌گوی چیره‌دستی است. او می‌گفت برای بهتر دیدن و زیستن راه‌های بی‌شماری را می‌توان آزمون کرد. یکی از این راه‌ها این است که بالای درخت زندگی کنیم. مثل «کوزیمو». حتا اگر پسر بارون باشی و وارث املاک و دارایی‌هایش. کوزیمو این کار را انجام می‌دهد و از نوجوانی بالای درخت زندگی می‌کند و تا پایان عمر از درخت پایین نمی‌آید. بهانهٔ او سخت‌گیری‌های خانواده است. سنت‌ها ایتالو کالوینو قصه‌گوی چیره‌دستی است. او می‌گفت برای بهتر دیدن و زیستن راه‌های بی‌شماری را می‌توان آزمون کرد. یکی از این راه‌ها این است که بالای درخت زندگی کنیم. مثل «کوزیمو». حتا اگر پسر بارون باشی و وارث املاک و دارایی‌هایش. کوزیمو این کار را انجام می‌دهد و از نوجوانی بالای درخت زندگی می‌کند و تا پایان عمر از درخت پایین نمی‌آید. بهانهٔ او سخت‌گیری‌های خانواده است. سنت‌های دست‌وپاگیر زندگی اشرافی و مقررات خشک زمینی. او قانون منعطف و مرطوب جنگل را بیشتر دوست دارد و شگفت این که هر چه بیشتر از زندگی کلیشه‌ای زمینیان فاصله می‌گیرد، آمیزش او با جنبه‌های جزء زندگی زمینی بیشتر می‌شود. او از بالای درخت زمین را بهتر از بقیه می‌بیند.کتاب حاوی روایت‌های مختلفی از حوادثی است که برای کوزیموی درخت‌نشین در طول مدت درخت‌نشینی‌اش رخ می‌دهد. عشق‌هایش، رفتارش و اندیشه‌اش. حوادثی که همیشه دور از ذهن می‌نماید ولی راوی با شیرینی تمام واقعی بودن حوادث را به خواننده تحمیل می‌کند هر چه که همیشه تاکید می‌کند باور کردنش سخت است. داستان در قرن هجده و نوزدهٔ اروپا روایت می‌شود. زمانی که از گوشه و کنار زمزمه‌های نواندیشی، روشنگری و به‌زیستی شنیده می‌شود. همان زمان که کم کم جمهوری بزرگ فرانسه شکل می‌گیرد، کوزیمو هم به فکر استقرار جمهوری درختستان می‌افتد. فرانسه با ناپلئون امپراطوری می‌شود و جمهوری درختستان هم هرگز تشکیل نمی‌شود. ناپلئون با کوزیمو دیدار می‌کند به زندگی او غبطه می‌خورد و می‌گوید: «دلش می‌خواست اگر ناپلئون نبود، کوزیمو بود». در کل می‌توان کتاب را گریز از همه گیری و پیش روی به سوی نوزیستی و به زیستی عنوان کرد. روایتی اومانیستی از یک طبیعت گرایی ناب و این دریک جمله کلیدی که کل کتاب را خلاصه می‌کند و تکرار می‌شود نمود پیدا می‌کند. این جمله جوابی است که برادر کوزیمو (راوی) به «ولتر» می‌دهد. جایی که این فیلسوف، شگفت زده می‌پرسد: این که برادر شما همیشه بالای درختها می‌ماند، برای این است که به آسمان نزدیک‌تر باشد؟ و پاسخ می‌شنود که «برادرم معتقد است که برای بهتر دیدن زمین باید کمی از آن فاصله گرفت.»ایتالو کالوینو نویسنده ایتالیایی این کتاب را در سال ۱۹۵۷ نوشته است. در مقام مقایسه اگر ویکنت شقه شده، شوالیه ناموجود و علی الخصوص شهرهای نامریی را از این نویسنده خوانده باشید، احتمالا خواندن «بارون درخت نشین» شما را زیاد راضی نخواهد کرد. فضای وهم آلود و اساطیری شهرهای نامریی در این کتاب دیده نمی‌شود. بارون درخت نشین مانیفست زندگی است. زندگی دلخواه.