شعرهای پاشنه بلند

ما لکه ی خاندان شعریمطناز ترین بیان شعریمکوریم ولی چو ذره بینیملالیم ولی زبان شعریمآن گاه که شعر حزب باد استما دود به دودمان شعریمیک شهر به فکر سود خویش استافسوس که ما زیان شعریمباریده به بام شهر شاعرخوش باش که ناودان شعریمبستند به سکه ای دهان راحاشا که اگر دکان شعریمیاران سرخم می سلامتما دسته ی استکان شعریم