کتاب کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی دهد…

شعر اتفاق دایما تازه‌‌ای ست که در لحظه ناشناخته‌‌ای از ذهن مخاطب، به ناگهان رخ می‌دهد. شاعر، از نگاه مدرنیته، خود، تنها یکی از مولفه‌های شعر است، نه بیشتر. یکی دیگر از مولفه‌های اساسی ساختار شعر، دستور زبان یا همان گرامر است. بستری که زبان در آن شکل می‌گیرد و به اندیشه که غایت آمال زبان است، نزدیک می‌شود. فرض کنید «دستور زبان» در تشخیص نقش یک واژه دچار ابهام شود، اینجاست ک شعر اتفاق دایما تازه‌‌ای ست که در لحظه ناشناخته‌‌ای از ذهن مخاطب، به ناگهان رخ می‌دهد. شاعر، از نگاه مدرنیته، خود، تنها یکی از مولفه‌های شعر است، نه بیشتر. یکی دیگر از مولفه‌های اساسی ساختار شعر، دستور زبان یا همان گرامر است. بستری که زبان در آن شکل می‌گیرد و به اندیشه که غایت آمال زبان است، نزدیک می‌شود. فرض کنید «دستور زبان» در تشخیص نقش یک واژه دچار ابهام شود، اینجاست که هولوگرامی چندوجهی از «معنا» و «معناگریزی» در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد و این یکی از وجوه زیبایی ست. سایر وجوه زیبایی را پیش از این اهل سخن به قدر کفایت گفته اند. نام این گونه از شعر را شعر «هولوگرامیک» یا «چند دستوری» گذاشته‌‌ام که در کتاب حاضر نمونه‌هایی از آن وجود دارد.گره بزناز این گره‌های کورکه بخت مرا به روزهای شوم بی‌تقویم می‌بندندمن این نحسی بی‌تو راکجا در کنم…؟