کتاب مرحوم ماتیا پاسکال

؛«از چيزهای نادر و شايد تنها چيزی که به آن اطمينان داشتم، اين بود که اسمم ماتيا پاسکال بود. من هم آن‌ را به‌کار می‌بردم. هرگاه کسی به سرش می‌زد که برای مشورت يا پرسشی نزدم بيايد، خودم را جمع‌وجور می‌کردم، چشمم را می‌بستم و جواب می‌دادم:؛«من ماتيا پاسکال هستم؛»«متشکرم، عزيزم. می‌دانم؛»«به‌ نظرت خيلی کم است؟»راستش را بخواهيد، حتی به‌نظر خودم هم اين چيز زيادی نبود. ولی در آن ؛«از چيزهای نادر و شايد تنها چيزی که به آن اطمينان داشتم، اين بود که اسمم ماتيا پاسکال بود. من هم آن‌ را به‌کار می‌بردم. هرگاه کسی به سرش می‌زد که برای مشورت يا پرسشی نزدم بيايد، خودم را جمع‌وجور می‌کردم، چشمم را می‌بستم و جواب می‌دادم:؛«من ماتيا پاسکال هستم؛»«متشکرم، عزيزم. می‌دانم؛»«به‌ نظرت خيلی کم است؟»راستش را بخواهيد، حتی به‌نظر خودم هم اين چيز زيادی نبود. ولی در آن زمان هنوز نمی‌دانستم که حتی ندانستن همين هم چه معنايی دارد؛ به اين معنی که نتوانم مانند گذشته‌ها، به‌موقعش، بگويم:؛«من ماتيا پاسکال هستم؛»مقدمه‌ی کتاب «مرحوم ماتيا پاسکال» نوشته‌ی لويجی پيراندلو با اين عبارات آغاز می‌شود. پيراندلو نويسنده‌ی ايتاليايی تا بعد از جنگ جهانی اول در کارش ناشناخته بود و بعدها نمايشنامه‌ای از او با نام «شش کاراکتر در جستجوی يک نويسنده» شهرتی ناگهانی برايش به همراه آورد؛پيراندلو از خانواده‌ای ثروتمند بود که در يک منطقه‌ی رشد نيافته و خشن زندگی می کردند. جايی که هر کسی مجبور بود خودش از حقوقش دفاع کند. بنابراين، او خيلی زود تحت تاثير بی‌عدالتی و ستم موجود بين مردم قرار گرفت. پيراندلو زندگی آسانی نداشت. علاوه بر سختی‌هايی که از ورشکستگی پدرش در تجارت برايشان ايجاد شد، موضوع ديگر اختلال روانی زنش بود که پيراندلو در خانه از او مراقبت می‌کرد؛پيراندلو با توجه به علاقه‌ای که نسبت به درونيات افراد داشت، شخصيت نقش‌های داستانی‌اش را بيشتر با قرار دادن آن‌ها در موقعيت‌های خيالی کاوش می‌کرد تا شرايط واقعی. امروزه پيراندلو به عنوان يکی از تاثيرگذارترين نمايشنامه‌نويسان قرن بيستم شناخته می‌شود؛