کتاب آنجا که هیولاها خوابیده اند

صدای آواز تامی از توی خانه بلند شد. نبودِ من را اصلاً احساس نکرده بود. یک آن حس کردم پاهایم توی زمین ریشه دواند و ثابت نگهم داشت. با خودم گفتم: «برو جلو.»به هر زحمتی بود، خودم را پای گور رساندم و نور زرد بی‌رمق چراغ را توی گودال انداختم.یک متر آن‌طرف‌تر دیدمش.جنبید.توی خاک لولید.کورسوی نور چراغ از آنی هم که بود، کم‌رمق‌تر شد...