کتاب آتش در خانه جورج اورول

«ری»، پذیرش را انتخاب کرد: دیگر جنگی در کار نبود. دیگر چالشی برای آگاهی جمعی تمدن روشنفکرانه و والایش، وجود نداشت. دیگر نه می جنگید و نه فرار می کرد. نه در دورترین گوشه ی دورترین جزیره ی سیاره و نه در تاریک ترین گوشه ی ذهن درمانده و آشفته اش.

با همه ی وجودش، چیزی را که «گرگ» می خواست به او بگوید، می پذیرفت. تنها مسئولیت چیزهایی را می پذیرفت که در حد توان و کنترلش بودند. غارتی که در جنگل های انبوه می شد، ربطی به او نداشت.

تخریب زیستگاه بومی آخرین اورانگوتان یا سمی کردن شدید غذاهای دریایی یا این واقعیت که «موبی دیک» تنها به خاطر صدای وسایل نقلیه ی آدمی، دیگر نمی توانست در فواصل طولانی با دیگر نهنگ ها ارتباط بگیرد هم ربطی به او نداشت. حتی آلودگی بزرگی که از سوخت های فسیلی ایجاد می شد هم اصلا تقصیر او نبود.