کتاب گذرگاه بی پایانی

کاظم تینا تهرانی در سال ۱۳۰۸در تهران و در محله ی عودلاجان متولد شد و دوره ابتدایی را در دبستان خسروی واقع در بازار آهنگران و دوره نخست متوسطه را در دبیرستان مروی گذراند و به دلیل دشواری هایی در زندگی خانوادگی از ادامه تحصیلی بازماند. در سال ۱۳۲۶؛ یعنی در ۱۸ سالگی به استخدام بانک ملی ایران درآمد و در سال ۱۳۵۱ بازنشته شد.
وی در تمام عمر مجرد زیست و در نهایت در شب ۲۵ تیرماه سال ۱۳۶۹ اقدام به خودکشی کرد و فردای آن شب در بیمارستان لقمان الدوله درگذشت.
تینا تهرانی فعالیت ادبی خود را با پیوستن به گروه خروس جنگی آغاز کرد و نخستین آثارش در مجله خروس جنگی منتشر شد. آثار به جا مانده از ک. تینا گویای این ادعاست که او غیر از ادبیات به عرفان و اساطیر علاقه ی زیادی داشت. داستان هایش، شعرهای منثور عارفانه ای است که منتقدان بر تأثیر آن ها بر شعر سپهری اشاره کرده اند. در آخرین کتاب سپهری یعنی ما هیچ ما نگاه شعری با عنوان سمت خیال دوست به ک. تینا تقدیم شده است.
آفتاب بی غروب (۱۳۳۲) و گذرگاه بی پایانی (۱۳۴۰) را در تیراژهایی آن چنان اندک منتشر کرد که اینک دست نیافتی اند. داستان های کوتاهی را که در دهۀ چهل نوشت در مجموعۀ شرف و هبوط و وبال (۱۳۵۵) گرد آورد، آن گاه بخش هایی از زروانه را در مجلات ادبی به چاپ رساند. تمامی داستان هایش توصیف وهم آلود مراحل گذر عرفانی انسان از ناآگاهی تا رسیدن به بیداری است . این داستان ها فضایی خوابناک و افسون کننده دارند و راوی اغلب آن ها کارمند حساسی است که در زمان ها و مکان های گوناگون و نامشخصی به سر می برد. آخرین نوشته اش، سایه بین و مینو آگاهی (۱۳۷۲)، مجموعه ای از دو داستان است.